Reynaert die zal Reynaert blijven – 15e-eeuwse muziek rond Reynaerts historie

De satirische geschiedenis van Reynaert vertelt hoe de sluwe vos met slimme leugens het hof van koning Nobel telkens om de tuin leidt om uiteindelijk zelfs opgenomen te worden in de geheime raad van de koning, het hart van de macht. Reynaerts historie (ca.1417?) is mogelijk het populairste verhaal uit de late middeleeuwen toen én nu, met dank aan Goethe die het zo leuk vond dat hij er zijn eigen versie van maakte. 
Reynaerts historie is zelf niet op muziek gezet, maar liederen uit de eerste decennia van de vijftiende eeuw laten dezelfde klachten over de perverse wereld, de hebzucht van mensen en de altijd loerende leugen horen.  Er klinken vroeg vijftiende-eeuwse liederen uit o.a. het Gruuthusehandschrift (ca. 1400), van Hugo von Montfort (1357-1423) en Oswald von Wolkenstein (1376-1445), die hilarisch en in bittere ernst de verdorvenheid van de maatschappij laten horen. Het dierenverhaal spiegelt de maatschappij; de muziek vertelt het menselijke en persoonlijke verhaal. Daaromheen schetsen we een klankschap van het Vlaamse en Nederlandse gebied in de eerste decennia van de 15e eeuw, met zowel muziek overgeleverd als krabbels in archiefstukken als populaire polyfonie die instrumentalisten toen – en wij nu! –  telkens weer opnieuw arrangeerden. Instrumentale fantasia’s uit de latere vijftiende eeuw als de Fochs schwantcz, Katczen pfhote of Ratten schwantcz verbeelden de dieren muzikaal.